Έτσι λοιπόν στης 14/11/14 η Γυναίκα εκείνη με ξανά κάλεσε η ίδια και ήταν τελείως διαφορετική.. σε μορφή, σε αέρα και αρχίζει να εξελίσσετε σε ένα πρόσωπο σκληρό και συνάμα γλυκιά και μαλακή… λέγοντας μου αυτά!!! (και όχι μονο)
Συνέχεια επι της Αμφίπολη 14 Νοεμβρίου
H Γυναίκα εκείνη φαινόταν πολύ όμορφη αλλά ταυτόχρονος και πολύ γερασμένη... δε φορούσε μαύρα, μα ούτε λευκά.... μου είπε χτυπώντας τα πόδια της μίας ιέρειας*:
"Αυτές με βοήθησαν!, δεν είναι απλά αγάλματα!"
"Οι Καρυάτιδες εννοείς?"
"Καρυάτιδες της λέτε εσείς! Εμείς της λέμε Ιέρειες! Όσα μυστικά κρύβει ο χρόνος, ο Ήλιος θα τα δείξει... πρόσεξε μη πέσεις στην παγίδα τους!"
"Υπάρχει περίπτωση να σε λένε Ολυμπιάδα?"
"Έχουν περάσει πολλά χρόνια παιδί μου και δε θυμάμαι" έπιασε το κεφάλι της.
"Λυπάμαι! Είναι εδώ ο μέγας Αλέξανδρος?"
"Τι δουλειά εχουν οι ζωντανοί με τους Νεκρούς μικρέ μου?"
"!!!!!!!!!!!!"
Και η γυναίκα έπεσε στα γόνατα χτυπώντας το δεξί ντουβάρι της δεξιάς Καρυάτιδας!!!
"Εδω!!!! Εδώ!!!! Εδω!!!!"
"Τι εδώ?"
Και εξαφανίστηκε!!!
Η συνέχεια ήταν σχεδόν έναν μήνα μετά που αναφέρουν για τον τάφο που βρέθηκε αλλά με καλεί για να με ενημερώσει για λίγα τελευταία λόγια της που ακούγονται σοκαριστικά!!!!
Η Συνέχεια στην Αμφίπολη 15
Δεκεμβρίου στις 2:20 μ.μ.
«Κάτσε να σε βοηθήσω! Κουράστηκες!» Τα χρόνια επάνω σου φαίνονται!
«Δε θέλω βοήθεια γιε μου, όταν την χρειάστηκα δεν την είχα!»
«Μα εγώ μπορώ να σε βοηθήσω!»
«Μη πλανεύεσαι γιέ μου, δεν είμαι κουρασμένη, απογοητευμένη είμαι! Περιπλανιέμαι για χρόνια, γύρο και μέσα εδώ που δε κουράζομαι»
«Τον τάφο τον είδες?»
«Μα εγώ τον φιλάω γιέ μου! πώς να μη τον δώ!»
«Και? Δεν ξέρεις ποιον φιλάς?»
«Και να ξέρω δεν έχει σημασία»
Και γονάτισε από την κούραση στην γωνία που τελειώνει ο τρίτος θάλαμος κοιτάζοντας το ψηφιδωτό.
«Νεαρά μου, έφυγες!»
«Γυναίκα είναι?»
«Γιατί ρωτάς? Αφού ξέρεις ποιος είναι εδώ!»
«Ξέρω? Εγω Ξέρω?»
«Ναι εσύ ξέρεις!»
«Μα δε ξέρω. Υποθέσεις κάνω….»
«Σταμάτα να μιλάς και ρούφα την ενέργεια! Έχουμε και άλλους χώρους να δούμε μαζί»
…………….
Και σήμερα στης 19 /12 /14 ανακοινώνουν ότι το πρόσωπο είναι ΓΥΝΑΙΚΑ 54 χρονών και αναφέρεται για άλλους τόπους (που σήμερα σχεδόν ανακοίνωσαν πως υπάρχουν άλλοι δύο είσοδοι)
Ξανά γυρίσαμε στης Καρυάτιδες... η Γραία γύρισε προς το πρόσωπο της μιας και είπε:
«Αυτή τα είδε όλα! Αλλαγές, μορφές, κατασκευές αν και ήταν απο της τελευταίες που μπήκαν»
Μου έκανε νεύμα να πάω κοντά της!
Και εγω πήγα.. πήρε το χέρι μου και το ακούμπησε στα πόδια της!
«Να την προσέχεις και να την αγαπάς όπως εγώ!»
«Η επιθυμία σου διαταγή!»
Και χαμογέλασε!!
«Να σε ρωτήσω κάτι? Μου είχες πει πως έχει και άλλους θαλάμους! Εδώ η σε άλλο μέρος?»
Η Σιωπή κράτησε για δευτερόλεπτα
«Ένα τέτοιο πέτρωμα δε κρατάει μόνο ένα πρόσωπο γιέ μου»
«Άρα έχει και άλλους διαδρόμους σαν αυτόν!!!»
«Στο χέρι σου είναι να το δεις... κοίτα καλύτερα έξω μέσα»
«Τι εννοείς?»
«Μην είσαι αφελής καμάρι μου.. εγω είμαι γριά! Εσύ είσαι νέος, κάνε έναν κύκλο, όπου παγώσεις εκεί θα είμαι και θα σε περιμένω!»
«Πάλι δε καταλαβαίνω!! Μα είναι δυνατόν ολόκληρος τάφος και να βρεθούν μόνο στάμνες και μερικά κολιέ?»
«Στο είπα απο την αρχή γιέ μου! Εσύ δεν είσαι σαν αυτούς... μας αφήνουν στον χρόνο αλλά δε θα τους αφήσω. Χρόνια περίμενα να φτάσουμε εδώ και δε θα το αφήσω!!! Αυτοί με είδαν, με ένοιωσα, με κατάλαβαν, αλλά με αγνόησαν.»
Απο την πόρτα μπήκε μία άλλη γυναίκα, σχεδόν ποιο νέα!
«Άργησες .............» της είπε! «Τόση ώρα μόνη μου κρυώνω» και εξαφανήστικαν....
Η Συνέχεια στην Αμφίπολη – 5
Η κόρη της Γριάς ήρθε κοντά μου και μου χάιδεψε τα μαλλιά...
«Εσύ είσαι λοιπόν αυτός που κατάφερε και έφτασε εδώ?»
«Γιατί δεν έφτασε κανείς άλλος?»
«Πως να έρθει εδώ νεαρέ μου εδώ?»
Κοίταξα για μία στιγμή γύρο μου... και κοίταξα την νεαρή κοπέλα στα μάτια. Η Γριά είχε χαθεί.. είχε φύγει...
«Έλα εδώ! Έλα μαζί μου»
Και μου άπλωσε το χέρι της... ξαφνικά βρεθήκαμε σε έναν σκοτεινό θάλαμο περίεργο, λίγο ποιο μικρό θα έλεγα.
«Μπρρρ... κάνει κρύο εδώ»
«Το ξέρω καλέ μου, κάνε λίγο υπομονή»
Η Γραία καθόταν εκεί και έκλαιγε!!!!
«Εσύ είσαι νέα... θα θυμάσαι το όνομα σου»
«Εύκολο να το λες το νέα παλικάρι μου!»
«Μα είσαι νέα!»
«Στην εμφάνιση! Στην ψυχή?»
«Άρα να μη σε ρωτήσω πως σε λένε?»
«Δεν είναι η ώρα να το ακούσεις!»
«Είσαι σκοτάδι εδώ δε μπορώ να δω!»
Και έβγαλε απο το στήθος της ένα σπίρτο αναμμένο...
«Δες λίγο!»
«Απίστευτο!!!!!»
«ςςςςςςςςςςςςς δεν είναι η ώρα να μιλήσουμε ακόμα... »
«Τότε είσαι η...........................»
Συνέχεια στην Αμφίπολη -6
«Μη πλανεύεσαι μικρέ μου!!!»
«Μα όλα δίχνουν εσένα!!!»
«Και όμως καλέ μου.. δεν είμαι η Ρωξάνη»
Και μεταφερθήκαμε πάλι στης πρώτες αίθουσες.....
Η γριά με περίμενε εκεί ξανά... αυτή τι φορά νευριασμένη σχεδόν να κατασπαράξει αυτούς που την σκότωσαν. ΤΟΤΕ!!!
«Άπιστη ήταν»
«ποιοι?»
«Αυτή που με σκώτωσαν»
«Ποια είσαι? Είσαι η Ολυμπιάδα?»
«Γιατί με ρωτάς και με ξανά ρωτάς? Αφού σου έχω πει ποια είμαι!»
«Δεν ενθημούμε κάτι τέτοιο!»
Θυμήθηκα πως λίγο πριν μπω στον τάφο την πρώτη φορά την είδα και μου έδιξε στα όνειρα μου ένα μικρό Story!!!
Πίσω!
Μία όμορφη κυρία στα μισά της ζωής της με λευκό χιτώνα κρατούσε ένα σκήπτρο, στα πόδια της φορούσε σανδάλια και έκανε ζέστη...
«Δύο χρόνια άθαφτο το σώμα του νεκρού γιού μου» φώναξε
«Κατάρα σε αυτόν που τον κοιτάει και δεν τον θάβει» ξανά φώναξε...
«Κυρά μου η διαδοχή δεν έγινε ακόμα!»
«Σκασμός! Σεβασμός σε ένα παιδί σαν αυτόν»
Τώρα
«Ε τότε είσαι η Ολυμπιάδα!»
«Άρα η μικρή δεν είναι η Ρωξάνη!»
«Τότε ποια είναι? Δε μπορώ άλλο αίνιγμα»
«Θυμήσου γιε μου!!! Θυμήσου»
Συνέχεια στην Αμφίπολη -7
-Ξύπνα καλέ μου. έχουμε δουλειά να κάνουμε
- Άσε με λίγο εδώ. κρυώνω και πονάω!
- Δεν είναι ώρα να πονάς και να κρυώνεις. έχεις να πεις πολλά στον κόσμο.
Με κοίταξε στα μάτια με δύναμη και στάθηκα κομμάτι! έπαψα να κρυώνω και να πονάω. γυρίσαμε στον χρόνο, τότε που ο τάφος ήταν ανοιχτός και επισκέψιμος!
Δάδες αναμμένες και όλα τα γραφόμενα έλεγαν μία γραφή περίεργα. δύο γυναίκες κρατούσαν στα χέρια τους δύο κιούπια γεμάτα γλυκό κρασί και φορούσαν βραχιόλια με άστρα.
- Το ξέρω αυτό το βραχιόλι κυρά μου!
- Το ξέρω οτι το ξέρεις παιδί μου, παιδί της μάνας σου είμαι, λες να μη ξέρω!
στην συνέχεια φτάσαμε στο ψηφιδωτό. το κομμάτι που λείπει δεν είναι ούτε το άστρο της βεργίνας που πιστεύουν, ούτε και η συνέχεια των αλόγων, ένα σύμβολο περίεργο ήταν. Σαν να ήταν Διονυσιακά σύμβολα. Τώρα βλέπω καθαρά της Καρυάτιδες, της ιέρειες! τι όμορφες που είναι!
Χάνομαι για λίγο και ξυπνάω ιδρωμένος! Δίπλα μου κάθετε η Ολυμπιάδα. τώρα την αναγνωρίζω καθαρά, φοράει το βραχιόλι στα χέρια της και μου χαϊδεύει τα μαλλιά...
-Κοιμήσου τώρα και θα σε ξυπνήσω εγω σε 10 χρόνια καλέ μου... να πας στην Μάνα μου να της πεις οτι μου έλειψε... να της ανάψεις λιβάνι αρωματικό!